De laatste keer dat een Argentijn in de Formule 1 reed

Argentinië als autosportland behoeft eigenlijk geen introductie. Het Zuid-Amerikaanse land organiseerde tussen de jaren vijftig en negentig 20 Grands Prix Formule 1 en bracht in Juan Manuel Fangio een van de grootste kampioenen aller tijden voort.

Namen als Carlos Reutemann (12 overwinningen) en Jose Froilan-Gonzalez (2 zeges) doen bij de echte F1-fans ook nog een belletje rinkelen, net als Gastón Mazzacane, de laatste Argentijn in de Formule 1. De coureur uit La Plata reed in 2000 een volledig seizoen bij Minardi en maakte in 2001 de overstap naar de renstal van Alain Prost. Hij kwam slechts vier keer in actie voor het Franse team. Een paar dagen na de Grand Prix van San Marino werd hij ontslagen. Dit is zijn verhaal.

Het is 2001. Michael Schumacher domineert de Formule 1. De Duitser wint in de F2001 de eerste twee races (Australië en Maleisië) van het seizoen en wordt in de derde race (Brazilië) tweede. Het F1-circus komt na die GP in Sao Paulo terug naar Europa waar in Imola de Grand Prix van San Marino op het programma staat.

Tijdens die race op het Autódromo Enzo y Dino Ferrari is het echter niet Michael Schumacher die domineert, maar zijn broer Ralf. De jongere van de twee broers schuift bij de start op van de derde naar de eerste plaats en heeft vanaf dat moment de race in zijn Williams FW23 stevig in handen. David Coulthard finisht op P2 en Rubens Barrichello mag als laatste mee naar het podium. Michael Schumacher zelf valt uit met malheur aan de wielophanging.

Ook Mazzacane – gestart vanaf de twintigste plaats – valt uit, opnieuw vanwege een kapotte Ferrari-krachtbron (die overigens achter in de Prost AP04 de naam Acer 01A heeft). De 28 ronden die Mazzacane voor zijn uitvalbeurt heeft kunnen afleggen, blijken zijn laatste in de Formule 1.

Mazzacane is een jaar eerder de koningsklasse binnengekomen bij Minardi (nu RB F1), een team dat ook in die jaren als bekend staat om het brengen van jong talent. In zijn debuutjaar maakte de destijds 25-jarige Mazzacane de verwachtingen waar. Zijn beste resultaat is een achtste plaats (net buiten de punten) op de Nürburgring en rijdt tijdens de USGP op Indianapolis zelfs korte tijd op de derde plaats. Mazzacane kijkt in gesprek met Motorsport.com met plezier terug op zijn debuutseizoen bij de Italiaanse stal. “Ik voelde me dat jaar regelmatig extreem op mijn gemak.”

Van Minardi naar Prost

De Argentijn is dan ook klaar om er een tweede seizoen bij Minardi aan vast te plakken, maar dan belt Alain Prost hem op. “Het was in sportief opzicht en in alle opzichten erg verleidelijk”, blikt Mazzacane terug op zijn besluit om in te gaan op het aanbod van de viervoudig wereldkampioen. Bij Prost wordt hij teamgenoot van Jean Alesi. “We zouden geen races gaan winnen, maar ik had wel het idee dat we uit de onderste regionen moesten kunnen komen en ons tot doel konden stellen om misschien wel elke race in de top tien te eindigen.”

“Maar zo was het niet, want eerst zag het er zonnig uit voor het project, maar het werd al gauw grijs en in plaats van een heldere en mooie toekomst, kwam er met het verstrijken van de maanden een donkere storm opzetten waar ik middenin zat.” De situatie van Prost Grand Prix, dat in 2001 aan zijn vijfde seizoen in de Formule 1 begint, is vanaf begin van het jaar financieel penibel. Dat kwam mede door investeerders die niet meer over de brug kwamen. “Een van de investeerders was (oud-coureur) Pedro Diniz wiens geld Prost hard nodig had voor de motoren en versnellingsbakken van Ferrari. Prost rekende echt op dat geld, maar uiteindelijk werd er niet betaald.”

Mazzacane herinnert zich dat toen de problemen begonnen, Alain Prost niet meer dezelfde was in de dagelijkse leiding van het team en in zijn omgang met zowel de Argentijn als de andere leden van het team. “Ik stond vanaf het moment dat ik bij het team kwam dicht bij Prost. Ik werd geaccepteerd,” zegt Mazzacane. “Maar toen die financiële complicaties begonnen, kregen ook wij onderling problemen. Hij begon zich terug te trekken, te isoleren. Hij zat in een slechte financiële situatie, dus al het andere werd hem te veel.”

Te midden van die situatie probeert Mazzacane in een door mechanische problemen geteisterde auto en met een ervaren rot als teamgenoot, er het beste van te maken. “De competitiviteit van de auto, misschien heb ik er niet het maximale uit gehaald in de kwalificatie, het werkte niet voor mij. Ik denk dat ik veel competitiever had kunnen zijn in de race, maar ik kreeg de kans niet omdat de betrouwbaarheid er gewoon niet was. We hadden veel pech, permanente pech. Ik viel uit in Australië, Brazilië en Imola. De enige race die ik finishte was die in Maleisië in de regen, een erg a-typische race.”

Gaston Mazzacane

Foto door: Prost Grand Prix

Afscheid in San Marino

Op het moment dat het weekend van de Grand Prix van San Marino aanbreekt, voorziet Mazzacane al dat het zijn laatste zou kunnen zijn met Prost Grand Prix: “Mijn vader kwam me opzoeken in Imola, die race waren we samen, wetende dat het mijn laatste race was. Hij kwam bij twee races kijken, de eerste bij mijn debuut in 2000 en dus bij mijn laatste race.” Toch denkt Mazzacane nog even dat hij mag blijven. “Op Silverstone werd na de GP van San Marino een nieuwe tractiecontrole getest en ze werkten er ook aan de elektronica voor 2002. Tijdens het weekend in Imola werd ik opgeroepen om te rijden, maar direct na die test op Silverstone werd ik ontslagen.” Het einde van Mazzacane’s relatie met Prost GP komt in de vorm van een brief, bezorgd bij de flat die hij dat jaar in Parijs huurt. Het is het laatste contact dat Mazzacane met iemand van het team heeft. Hij besluit terug te keren naar Argentinië, naar zijn familie. Achteraf een verkeerde beslissing, vindt hij nu. “Het is niet alsof iemand je daar belt om te vragen hoe het met je gaat. Maar om in het wereldje te blijven moet je er ook in de buurt zijn.”

Zonder Mazzacane wordt de situatie van Prost GP er niet beter op. Het team gaat uiteindelijk begin 2002 failliet en een consortium onder leiding van de Britse zakenman Charles Nickerson, nauw verbonden met Arrows-eigenaar Tom Walkinshaw, probeert het team over te nemen en een doorstart te maken. Mazzacane zien het als een kans om terug te keren in de Formule 1 en probeert die kans met beide handen aan te grijpen. Hij reist naar Londen om een contract te tekenen bij het nieuwe team en vliegt daarna meteen door naar Maleisië, waar de tweede ronde van het kampioenschap wordt betwist.

Het nieuwe team hoopt zich daar te presenteren, maar dat gaat op het laatste moment niet door. “Het was raar”, herinnert Mazzacane zich. “Ik stond daar op de foto’s en schaamde me zelfs een beetje: Ben ik het of ben ik het niet? Heb ik getekend of niet? Gaat dit werken? Het was allemaal onbekend, maar ik had niets te verliezen.” Als uiteindelijk duidelijk wordt dat de plannen van Nickerson en Walkinshaw niet doorgaan, zijn Mazzacane’s kansen om terug te keren in de Formule 1 definitief voorbij. “Ik lag er uit. Er kwamen nieuwe coureurs, mijn moment was voorbij.”

Van Formule 1 naar Champ Car World Series

Met zijn F1-droom in duigen, keert Mazzacane terug naar Argentinië. Hij racet een paar jaar niet, totdat er een kans komt in de Champ Car World Series – nu IndyCar – bij het team van Dale Coyne. “Het team zat zonder coureur en had iemand nodig om te rijden. Mijn agent, die in de Verenigde Staten was gaan wonen en in onderhandeling was om de Champ Car naar Buenos Aires te halen, stelde voor om bij Dale Coyne te gaan racen”, legt Mazzacane uit. Hij komt negen races in actie voor het team, maar aan het einde van het seizoen is het klaar. Vandaag de dag is Mazzacane, inmiddels 49 jaar oud, nog steeds actief in het Turismo Carretera de Argentina, de belangrijkste autosportklasse in het Zuid-Amerikaanse land. 

Galerij: Gastón Mazzacane bij Prost Grand Prix