BMW Nazca was studie supercar in jaren negentig

Herhaal je successen, moeten ze bij Italdesign hebben gedacht. Het was dertien jaar na de introductie van de M1 in 1978 de hoogste tijd voor een nieuwe supercar van BMW, uiteraard weer met een koetswerk van Italiaanse snit. Vader Giorgetto Giugiaro betrok voor het eerst zijn zoon Fabrizio nadrukkelijk bij de ontwikkeling van het ontwerp dat hij voor ogen had. Inspiratie voor het design en de constructie werd gevonden bij de toen zeer populaire Groep C-langeafstands-racewagens. Zo gaven zij hun ontwerp, dat zij Nazca M12 doopten, niet alleen het aalgladde uiterlijk van een Le Mans-waardige bolide, maar ook een heus koolstofvezel chassis en carrosserie.

V12 van de BMW 850i

De ontwerpers verplichtten zichzelf verder om zoveel mogelijk standaard onderdelen te gebruiken van de BMW 850i die zij als donorauto kozen. Niet alleen omwille van kostenbesparingen, maar ook om de productiekansen van de Nazca M12 zo groot mogelijk te houden. Dat was namelijk hetgeen waarop vader en zoon Giugiaro aanstuurden: de Nazca M12 moest de M1 niet als zomaar een spectaculaire droomauto opvolgen, maar als productiemodel. Italdesign pakte de zaken daarom groots aan en bouwde rondom de machtige 5,0-liter V12 van de prestigieuze 850i een volledig functionerend prototype.

Er werd zelfs door pers met de Nazca gereden

De pers werd uitgenodigd om op een circuit met de wagen te komen rijden, opdat potentiële kopers – lekker gemaakt door juichende verhalen in autobladen – zich met chequeboekjes onder de arm wel zouden melden bij het hoofdkwartier van Italdesign in Moncalieri. Mogelijk hebben de journalisten de ontwerpers eerst even in de oren gefluisterd dat het allemaal wel wat spannender kon met de M12. Zo verrichtte de twaalfcilinder zijn arbeid wel heel stilletjes en bleek de wegligging van de auto nog lang niet optimaal te zijn.

Op de Tokyo Motor Show van 1992 verscheen een verbeterde uitvoering, Nazca C2 genaamd. Dit was een veel radicalere auto, die helemaal was gericht op de racerij. Alpina had zich intussen bekommerd om de V12, die na enig gemanipuleer van het motormanagement 350 in plaats van 300 pk wilde leveren. Verder werd de carrosserie iets aangepast en kwam de auto door een vergroting van de spoorbreedten voor en achter steviger op zijn wielen te staan. Zo mogelijk nog radicaler was de Nazca C2 Spider, waarvan de als vleugeldeuren openende delen van het koepelvormige dak in de riante kofferruimte van de auto waren gelegd. Het achterdek was ook open, zodat de V12 verleidelijk glimmend in de etalage kwam te liggen. Ironisch genoeg kwam het blok nooit te koop voor de Italianen, waarmee de Nazca gewoon de Nazca bleef en alsnog geen nazaat werd.