Niki Lauda over GP van Portugal 1984

Race: Grand Prix van Portugal, Estoril, 1984
Auto: McLaren MP4/2

Interview door Adam Cooper, eerder gepubliceerd in Autosport Magazine

“De race van mijn leven is heel gemakkelijk te kiezen. Het was de laatste race in 1984 in Portugal, toen ik het kampioenschap won met een half punt verschil van mijn teamgenoot Alain Prost. Ik denk dat dit de moeilijkste race voor me was. Eind 1983 verloor Prost zijn zitje bij Renault – niemand had dat verwacht. John Watson had zijn contract met [McLaren-baas] Ron [Dennis] nog steeds niet getekend en opeens had ik die kleine Fransman als teamgenoot. Prost was een grotere uitdaging dan Watson was. Dat seizoen zat het heel erg dicht bij elkaar. Hij maakte wat fouten en ik maakte er een paar. Het kwam neer op de race in Portugal en ik had een kleine voorsprong in de punten.”

“De kwalificatie daar was verschrikkelijk. Prost was tweede en ik stond ongeveer elfde. En ik wist dat ik achter hem als tweede moest eindigen om de titel te winnen. Maar gek genoeg wist ik voor de race dat als ik geen fout zou maken, zoals tegen iemand aanrijden en mijn vleugel breken of iets dergelijks, ik het zou kunnen halen. Iedereen dacht dat Prost het kampioenschap zou winnen. Ik herinner me dat Marlboro duizenden posters schilderde met Alain als kampioen. Ik zat de halve race vast in het verkeer. Ik kon niemand passeren omdat meteen in het begin mijn turbo kapot ging.”

Prost was zeker teleurgesteld, want hij dacht dat hij alles in handen had. Hij huilde bijna op het podium!

“Ik kon het vermogen niet op de baan brengen, dus ik kon niemand passeren. Ik was gehandicapt en zat daar maar. Toen ik een paar mensen voorbij was, merkte ik dat ik weer op gang kon komen. Al snel passeerde ik de een na de ander. Ik herinner me dat Nigel Mansell een remprobleem had en dat ik hem passeerde voor de tweede plaats, maar ik denk dat ik hem toch wel had ingehaald. Uiteindelijk was mijn auto niet slecht, ik ging steeds sneller. Het probleem was dat ik veel brandstof had verbruikt en dat de turbo kapot was, dus ik kreeg de verkeerde aanwijzingen over mijn brandstofverbruik. De laatste vijf of zes ronden was ik echt bang dat mijn auto ermee zou stoppen, maar dat gebeurde godzijdank niet. Dus uiteindelijk eindigde ik als tweede voor Prost, wat genoeg was.”

“Het was erg close en een moeilijke race. Het was speciaal omdat het zo close was. Het was echt een zwaar seizoen voor mij en ook voor Prost, want we vochten vanaf het begin van het seizoen om races te winnen en punten te pakken. Prost had echt medelijden. Hij was zeker teleurgesteld, want hij dacht dat hij alles in handen had. Hij huilde bijna op het podium! Maar ik zei tegen hem: ‘Dit is autosport. Je hebt het goed gedaan, maar ik heb het net gehaald. Maak je geen zorgen, dat doe je volgend jaar wel!’ En ik had gelijk: het jaar erop won Prost het kampioenschap.”