Het verhaal van de eerste F1-test van Kimi Antonelli

Wie tijdens het weekend van de Formule 1 Grand Prix in Oostenrijk een kamer in het Schonenberghof Hotel wil boeken, zal kansloos zijn. De ingang van de paddock van het circuit in Spielberg bevindt zicht slechts een paar minuten lopen van het hotel. Het verblijf is daarom vaak gereserveerd voor de groten van de sport. Buiten de raceweekends om is het er een stuk vrediger. Zo ook in april van dit jaar. Geen race, dus een rustige sfeer in Stiermarken. De lente breekt voorzichtig aan, maar het is wijs om een winterjas aan te trekken. Alles doet zelfs een beetje denken aan hoe het er aan toe gaat tijdens de F1-wintertests in Barcelona. 

In het restaurant van het hotel – toegankelijk voor eenieder die zin heeft om wat te eten of te drinken – wordt er Italiaans en Engels gesproken. De mensen in het restaurant zijn bijna allemaal aanwezig voor maar één man, een jongen eigenlijk: Andrea Kimi Antonelli. De jonge coureur switcht zonder problemen tussen zijn moedertaal Italiaans en Engels. Dat laatste doet hij vooral wanneer hij met Stephane Guerin in gesprek gaat, zijn rechterhand bij Mercedes tijdens de tests. “Iedereen een wienerschnitzel?”, vraagt Antonelli. De hele tafel stemt in. 

Twaalf uur later neemt Antonelli voor het eerst in een Formule 1-wagen plaats. Niet de nieuwste, maar de W12 uit 2021. Inderdaad, de auto waarmee Lewis Hamilton op het laatste moment de titel aan Max Verstappen verloor. Het is voor Antonelli een heel bijzondere dag. Zijn eerste meters achter het stuur van een auto uit de koningsklasse, dat is iets wat hem de rest van zijn leven bij zal blijven. 

Wat opvalt is dat er tijdens het diner voorafgaand aan die belangrijke eerste testdag geen greintje spanning te voelen is. Zijn ouders Marco en Veroncia doen ongetwijfeld hun uiterst best om het te verbloemen, maar bij de coureur in kwestie druipt de ontspannenheid er vanaf. Hij vertelt dat zijn zitje er comfortabel uit ziet en werpt een blik naar buiten: “Gewoon om even te kijken of ik mijn eerste rondjes achter het stuur van een F1-auto met wets moet rijden.”

Wat Antonelli dan nog niet weet, is dat de weergoden niet echt meewerken. Het blijft namelijk niet bij regen, want in de middag is er zelfs sneeuw voorspelt. Het brengt Antonelli niet van de wijs, hij blijft rustig en eet in zijn eigen tempo zijn schnitzel op. Met een glas water naast zijn bord, want iets zoets drinken zit er niet in. Vader Marco probeert wat uit zijn zoon te krijgen op de vooravond van zijn eerste F1-test. “Wat hebben de engineers tegen je gezegd?”, vraagt hij voorzichtig. Andrea Kimi antwoordt: “Het programma hangt af van wat het weer doet. Maar ik was wel verrast dat ze zo enthousiast waren.”

Smoelenboek

Antonelli raakt naarmate het diner vordert wat ontspannender en begint herinneringen aan de Red Bull Ring op te halen. In zijn Formula Regional-tijd heeft hij er namelijk zijn debuut in de formulewagens gemaakt. Ook vertelt hij over zijn eerste races in de Formule 2, die niet heel succesvol waren. Het aanpassen aan de F2-auto ging hem minder makkelijk af dan gedacht. Als het tijd is om naar zijn kamer te gaan, krijgt hij van zijn beide ouders nog een kus. 

Het huiswerk van Antonelli is nog niet klaar. Die avond heeft hij zichzelf ten doel gesteld om alle namen van de aanwezige engineers uit zijn hoofd te leren. Mercedes heeft hem een ‘smoelenboek’ gegeven waarin alle gezichten staan met de naam erbij. De Italiaan wil zo ervoor zorgen dat dat al geregeld is en dat alles tijdens de test sneller gaat. 

De auto van Kimi Antonelli staat klaar

Foto door: Mercedes AMG

De ochtend van de test wordt Antonelli wakker en als hij zijn gordijnen opent, is direct duidelijk: regen. Als hij om acht uur ‘s morgens de pitbox binnen stapt, valt toch zijn mond een klein beetje open. “Zijn deze mensen er allemaal voor mij?”, vraagt hij verbaasd. 

Er zijn geen gasten, want het is een besloten test. Alleen het nodige personeel is er: wat engineers, mensen die de telemetrie in de gaten houden en monteurs. Ongeveer dertig mensen ontfermen zich over de W12 en Antonelli. Een geluksvogel is de schrijver van dit stuk [Motorsport.com-collega Roberto Chincero]. Hij had een keer afgesproken dat als de rijder uit Bologna zijn eerste F1-test zou rijden, dat hij er bij mocht zijn. Toen had hij allang door dat het een kwestie van tijd zou zijn. 

Antonelli ontdooit redelijk rap. Hij praat met wat mensen, groet iedereen en is direct bezig met de erbarmelijke weersomstandigheden. “Ik denk dat het wel heel veel is”, vertelt de coureur als hij over de regen praat. “Ik hoop dat ik wat kan rijden. Nu lijkt het erop dat ik zelfs met wets ga spinnen.” Als het precies negen uur is wordt hij geroepen. Zijn helm mag op en Antonelli klimt rustig de auto in.

Negen minuten later is het moment daar. De bandenwarmers gaan af en het eerste moment van spanning is zichtbaar. De handen van Antonelli beginnen een beetje te trillen en bij vader Marco – die bekend staat als een harde man – is zelfs een klein traantje te zien. Marco herpakt zich snel en rent naar buiten. Zijn taak? De rondetijden handmatig klokken.

Na een handvol rondes stuurt de toen nog zeventienjarige Antonelli de pits weer in. Een korte briefing met de engineers volgt. Het is bijzonder om te zien hoe snel en hoe precies hij antwoord weet te geven op de vragen van iedereen die iets van hem wil weten. Nadat de vragenronde erop zit, gaat hij even pauze nemen.

Kimi Antonelli tijdens zijn eerste testdag

Foto door: Mercedes AMG

“Het is zo cool. De omstandigheden zijn niet best, maar je merkt dat als je meer pusht, de auto beter op de weg ligt. Als je de bocht uitkomt, dan kom je er al snel achter dat je daar veel sneller doorheen kon. En dan het remmen en de grip in de bochten… Zelfs met de wets is dat belachelijk goed. Mama mia”, lacht Antonelli na zijn eerste rondjes.

In de pauze tikt hij een sinaasappelsapje naar binnen en eet hij een brioche-broodje. Dan gauw terug de auto in. Na de tweede run verschijnt er op het gezicht van bijna alle engineers een glimlach. Vooral de eindverantwoordelijke van de tests Riccardo Musconi kan de glimlach niet onderdrukken. Vooral niet als Antonelli samen met het team de onboardbeelden analyseert. “Oh, daar ging ik volgens mij te diep!”, benoemt de coureur. De engineers knikken instemmend. 

Hoe vaker Antonelli in de auto stapt, hoe ontspannender hij wordt. Geen trillende handjes meer, maar een diepe focus. Hij begint er zelfs lol in te krijgen. Maar dan is het lunchtijd en begint het te sneeuwen. Rijden in een F1-auto zit er dan niet meer in. Helemaal niet meer rijden wil Antonelli ook weer niet. Mag hij met de auto van zijn vader rondjes rijden? “Of maak ik daar iemand boos mee?”, vraagt hij nog netjes. 

Hij krijgt groen licht. Ook Marco Antonelli mag een paar rondjes afwerken, maar hij heeft wel iets meer asfalt nodig dan zijn zoon. Antonelli sr. raakt door zijn eigen meters meer en meer onder de indruk van de prestatie van Kimi. In de auto bespreken ze samen hoe ze de ideale lijn kunnen vinden en welke kerbs ze wel of juist niet moeten aanvallen. Dan komen ze bij bocht 4. “Pas op! Straks gaat het mis en zien we er uit als idioten!”, roept Marco als Kimi heel laat remt. Antonelli jr. lacht als alles gewoon goed gaat: “Je was wel een beetje bang hè!”

Na een paar rondjes sturen vader en zoon weer terug de pits in. De banden van de auto van Marco schreeuwen om rust, want er werd aardig wat van ze gevraagd. In de box krijgt Kimi slecht nieuws: vandaag kan er niet meer getest worden, morgen weer een poging. “Kon je aan mijn ouders zien of ze het mooi vonden?”, vraagt hij aan de schrijver van dit stuk. Ik geef hem een bevestigend antwoord. “Dat is mooi, want pas toen ze de auto op de grond zetten, voelde ik pas een mix van spanning en plezier.”

Kimi Antonelli, Mercedes

Foto door: Mercedes AMG

De vuurdoop op een natte baan zit erop. Papa en mama Antonelli geven hun zoon een knuffel en vertrekken richting Mugello. Het team van de familie moet namelijk op het circuit deelnemen aan het Italiaanse Formule 4-kampioenschap en de ouders worden daar verwacht om alles in goede banen te leiden. Antonelli blijft nog even hangen. Hij maakt zich klaar voor zijn tweede testdag. En de weersvoorspellingen daarvoor zien er een stuk beter uit. Het lijkt er zelfs op dat de slicks van stal gehaald kunnen worden. Hij lacht. Ineens ziet zijn leven er heel anders uit. Hij is niet alleen maar de zeventienjarige jongen, maar ook de man waar Mercedes enorm veel vertrouwen in heeft. 

“Weet je wat vandaag pas duidelijk voor me werd? Ik begrijp nu waarom er duizenden mensen aan het werk zijn om een Formule 1-auto de baan op te krijgen”, reflecteert Antonelli, om de dag met een vrolijke noot te beëindigen. “Oh, en stuur me de video die je hebt van mijn vader die zo enorm bang was!” Daarna stapt hij weg, in een perfect zittend zwart pak. Nog een briefing, en dan zit zijn dag er echt op.