Jackie Stewart over spiegels en lekke banden

Race: Grand Prix van Italië, 1973
Auto: Tyrrell-Ford 006

“We hadden een heel goed seizoen gehad bij Tyrrell. Ik leidde het wereldkampioenschap voor Monza, de laatste Grand Prix in Europa. Ik wist dat ik daar de titel kon veiligstellen voordat we overzees zouden gaan [naar Canada en de Verenigde Staten]. Maar tijdens de race begon een van de achterbanden leeg te lopen.”

“Ik had mijn spiegels altijd zo afgesteld dat ze gericht waren op de achterbanden. We hadden toen veel lekke banden, dus ik zag dat ze er leeg uitzagen en ik kwam binnen. Het was niet zoals vandaag, met pitstops van 2,6 of 4,6 seconden. We begonnen met één set banden en volle tanks aan de race en hadden niet de uitrusting om een snelle stop te maken. Omdat het gebeurde aan het begin van de race, betekende het ook nog eens dat ik een enorme achterstand had, en dan bedoel ik ook echt een enorme achterstand. Er was niemand in zicht op het langste rechte stuk, het moet ongeveer een pitstop van dertig seconden zijn geweest en ik had ook al veel tijd verloren door mijn in-lap op die zachte band.”

“Ik denk dat Ken [Tyrrell] dacht dat ik het vanaf dat moment wel zou opgeven en rustig aan zou doen. Maar we wisten dat ik een goed tempo had. Ik begon een paar hele goede rondetijden te rijden. Ronde na ronde reed ik mensen voorbij en ik brak keer op keer het ronderecord. De laatste die ik passeerde was mijn teamgenoot Francois [Cevert] en ik eindigde uiteindelijk als vierde. Ik dacht zelfs nog even dat ik op het podium zou komen. Iedereen was aan het springen toen ik binnenkwam, maar ik wist niet zeker of we het kampioenschap hadden gewonnen. Ik heb denk ik drie keer gevraagd ‘weet je het zeker?”

Howden Ganley, Williams IR03-Ford, Jackie Stewart, Tyrrell 006-Ford

Foto door: Motorsport Images

“Uiteindelijk ging ik met mijn vrouw Helen naar het toilet en iedereen stond daar op de deur te bonzen, dus we openden het raam en zijn naar buiten geklommen en daarna de paddock ingegaan. Maar ook daar vonden de toeschouwers ons, het was chaos. Mijn eerste Grand Prix-overwinning behaalde ik in 1965 op Monza en ik heb er altijd veel plezier gehad.”

“Soms is het zelfs mogelijk om een race te winnen als je niet op je allerbest hebt gereden en je weet dat je een paar fouten hebt gemaakt. Monza 1973 was zo’n dag waarop ik echt tevreden was over mijn eigen rijden.”

Dit interview maakte deel uit van een podcastreeks van Autosport